چرا همه نمی توانند گوسفندها را برای خوابیدن حساب کنند؟

افرادی هستند که می توانند یک شی را توصیف کنند و به یاد بیاورند که آن چیست ، اما قادر نیستند آن را بدون اینکه خودشان ببینند در ذهن خود تجسم کنند. این اصطلاحاً آفازی است ، ناتوانی در برانگیختن تصویری ذهنی از چیزی در حافظه ، خواه صورت یک عزیز باشد یا یک مکان.

برای کسانی که نمی توانند اشیا in را در تصورات خود ببینند ، شمردن گوسفندان برای خوابیدن کاری تقریباً غیرممکن است.

بعد از ظهور این اصطلاح ، نیل کنمویر از اولین کسانی بود که در مورد تجربه خود با آفازی ، یک بیماری نادر و کمی شناخته شده صحبت کرد. در سال 2015 ، این مرد برای بی بی سی توضیح داد که می داند با سن بسیار کمی متفاوت است ، زیرا این وظیفه برای او مشکل بزرگی است.

وی گفت: “من هرگز ندیده ام كه ​​گوسفندان از روی نرده ها پرش كنند ، چیزی برای گفتن وجود نداشت.”

اگرچه تخیل می تواند شمارش گوسفندان را دشوار کند ، اما تأثیر زیادی در خلاقیت یا تخیل فرد ندارد ، زیرا فقط تعداد کمی از افراد مشکلات حافظه بصری خود را گزارش می دهند.

اکثر مبتلایان به آفازی زندگی کاملاً طبیعی دارند و بسیاری از آنها تا قبل از بزرگسالی متوجه تفاوت آنها نمی شوند.

یک مطالعه اخیر در مورد این شرایط از این ایده پشتیبانی می کند که برخی از افراد مبتلا به این مشکل رویاهای بینایی دارند ، می توانند چهره و مکان ها را توصیف و تشخیص دهند ، با این فرض که تخیل کلامی و حافظه فضایی آنها هنوز سالم است.

در تحقیقی دیگر ، آزمایشی شامل 103 داوطلب ، چه مبتلایان به آفازی و چه کسانی که مبتلا به آن نبودند. تصاویر سه اتاق نشان داده شد و از آنها خواسته شد که آنها را روی کاغذ بکشند ، ابتدا به تصویر و سپس قلب نگاه کنند.

نویسندگان می نویسند: “توجه به این نکته مهم است که ما در کپی برداری مستقیم از تصویر ، تفاوت چشمگیری بین شرکت کنندگان مشاهده نکردیم ، که نشان می دهد این تمایزها خاص حافظه است و به توانایی ترسیم و روند درک ارتباط ندارد.”

وقتی تصویر به عنوان مرجع گرفته شد ، دو گروه به طور مساوی علامت گذاری کردند. اما به محض اینکه از آنها خواسته شد صحنه را برای خود بخاطر آورند ، نقاشی یک اتاق برای افراد با تخیل دشوارتر بود.

در نتیجه ، 61 شرکت کننده مبتلا به آفازی جزئیات بصری کمتری را به خاطر سپردند و تصاویر آنها حاوی رنگ و کلمات کمتری بود. به عنوان مثال ، یک نفر به جای ارائه جزئیات خود پنجره ، “پنجره” را نوشت.

در همان زمان ، افراد مبتلا به آفازی از نظر مکانی همان 52 52 شرکت کننده بدون این مشکل را نشان دادند و اشیا را در موقعیت صحیح خود ، با ابعاد مناسب قرار دادند. همچنین خطاهای حافظه کمتری داشتند.

ویلما بینبریج ، روانشناس دانشگاه شیکاگو گفت: “یک توضیح ممکن است این باشد که چون افراد مبتلا به آفازی در این کار مشکل دارند ، آنها به استراتژی های دیگری مانند کدگذاری کلامی فضا اعتماد می کنند.” وی تأکید کرد: تاکتیک های جبرانی آنها می تواند به آنها کمک کند تا از خاطرات غلط جلوگیری کنند.

به نوبه خود ، افرادی که خاطرات بصری معمولی تری دارند می توانند تصاویر ذهنی اتاق های دیگری را که می شناسند ترکیب کنند.

در نهایت ، نتایج مطالعه نشان می دهد که افراد مبتلا به آفازی ، تصاویر بصری ندارند ، اما دارای حافظه فضایی سالم هستند. در همان زمان ، نویسندگان بر این باورند که افراد مبتلا به آفازی مادرزادی ممکن است چیزی شبیه نابینایان را تجربه کنند ، اگرچه می توانند اتاقی را توصیف کنند اما قادر به دیدن آن نیستند.

این پدیده اولین بار در قرن نوزدهم توصیف شد ، اما فقط در سال 2015 به اندازه کافی توصیف شد. تا به امروز ، مطالعات کمی منتشر شده است. به همین دلیل محققان نتیجه گیری کردند که برای درک آنچه در سطح عصبی اتفاق می افتد ، تحقیقات بیشتری لازم است.